Ik werd weer wakker met een wijsje. Zoals zo vaak. Get Lucky, dit keer, van Daft Punk. De oorzaak was het TikTokfilmpje dat mijn zoon die dag had gemaakt, met dit nummer als basis. Een nieuwe Tiktoktrend, zei hij. Het nummer, waar ik toen hij een jaar oud was nog een mislukte poging tot dansen op deed tijdens een avondje uit in de Vier Jaargetijden, beleeft dankzij het sociale medium een revival. We’re up all night to get lucky.

Anders dan in het nummer van Kinderen voor Kinderen, waarin de hoofdpersoon zingt over hoe opgewekt hij wakker wordt dankzij de liedjes in zijn hoofd, word ik niet vrolijk van de liedjes bij het ontwaken. Ze zijn er gewoon, zoals een blaadje aan een boom. Zo vanzelfsprekend dat het niet opvalt.

De hele dag door heb ik liedjes, woorden of zinnen in m’n hoofd, die zich continu herhalen. Al zolang ik me kan herinneren. Tijdens het wandelen, tijdens het douchen, tijdens het werk, ja, zelfs tijdens het slapen. Pas een aantal jaar geleden, vlak na mijn autismediagnose, werd ik me ervan bewust dat het blijkbaar een ding was. Ik las dat echolalie zich, naast mensen met schizofrenie ook vaak bij mensen met autisme uit. Maar in mijn geval blijft het intern. Ik spreek ze niet hardop uit, maar de teksten staan constant op repeat in mijn hoofd. Vaak bij opmerkelijke woorden. Devastating. Unapologetic. Arie Slob-stad. Spekmantrui. Alsof mijn brein de woorden eerst van alle kanten moet ontleden om ze te kunnen verwerken.

Niet alleen woorden en melodieën triggeren mijn hersenen, ook beelden gaan hun eigen gang. Zoals wanneer ik mijn ogen sluit, vlak voor het slapengaan. Dan zie ik opeens allemaal taferelen voor me, getekend of waarheidsgetrouw, die voortdurend veranderen en in elkaar overvloeien. De associatiesoep heb ik het ooit genoemd. Ik kan het elk moment oproepen, als ik wil. Het beeld begint bijvoorbeeld bij een hertje in het bos, dat opeens lange paarse oren krijgt en omhoog zweeft als een ballon, waarna er druppels regen in de vorm van hagelslag uit vallen. En zo gaat het maar door. Een soort eindeloze Fantasia van Disney. En als je er dan ook de herhalende muziek bij denkt, is de cirkel rond.

Voortdurend word mijn brein geprikkeld. Zegt iemand iets, dan herhaal ik de woorden automatisch in mijn hoofd. Vaak komt ook onmiddellijk een associatie met een bestaand Nederlandstalig liedje op, waarin dezelfde woorden voorkomen. Mijn brein gaat aan de haal met het liedje, dat vervolgens blijft hangen. Ook op Twitter is het een terugkerend verschijnsel. Het leuke van Twitter is dat er anderen zijn die ook zo’n afwijking hebben. Het is een sport om in krantenkoppen, Teletekstberichten of tweets woorden of zinnen te vinden die precies hetzelfde metrum hebben als bijvoorbeeld het nummer Vamos a la playa (#vamosalaplaya). Zomerhuis met zwembad. Inspiratiegidsen. Oh oho oho. Rond Kerst leeft #feliznavidad altijd even op. Farid Azarkan. Perdiep Ramesar. Prospero año y felicidad.

Het Twitteraccount @nos_nieuw leent zich uitstekend voor deze liedtekstassociaties. Hier worden alle woorden die de NOS-website voor het eerst gebruikte door een zogenoemde bot verzameld. Elke minuut komen er nieuwe woorden bij. Een ideale vindplaats voor bijvoorbeeld #adjevoordesfeer (minimasterclass) , #nietmetdedeurenslaan (reductievoorstellen) of de door Drs. P. geïntroduceerde #ollekebolleke (amfetaminelabs). Het gevaar is dat je hoofd op hol slaat en je in alles wat je leest die associaties zoekt. In mijn geval maakt het niet veel uit, omdat mijn hoofd toch een voortdurende woord-en melodieënfabriek is. Melodieënfabriek. Melodieënfabriek. Melodieënfabriek.